Na de vorige film gezien te hebben voor deze rubriek had ik het idee dat de films wat beter werden en dat het me vanaf nu wat makkelijker af zou gaan. Maar jammer genoeg moest ik me eerst nog door het jaar 1917 heen werken. Ik had wederom geen keuze, de enige horrorfilm uit dit jaar die ik kon vinden was Hilde Warren und der tod, een fraaie titel en ook de screenshots die ik er van zag zagen er best angstaanjagend uit.De film begint zonder titelkaart of introductie en we vallen zo maar in een gesprek van een stel waarvan we dus niet weten wie ze zijn of wat ze bespreken, we zitten immers nog steeds midden in de tijd van de stomme film. Het is op dit moment dus gissen en zelf invullen waar het verhaal over gaat en alhoewel ik vindt dat dit, tot op zekere hoogte, één van de charmes van de stomme film is was het bij deze film nogal storend. Simpelweg omdat ik na een minuut of zes gewoon de draad kwijt was. In de versie die ik heb krijgen we namelijk op geen punt in de film een titelkaarten te zien die ons even op weg helpen waar we nu eigenlijk naar zitten te kijken. Ongetwijfeld waren die ooit wel van de partij want zonder mis je toch echt het één en ander.
Sommige stukken zijn duidelijk maar springen wel van de hak op de tak, zo zijn we getuige van een bankoverval waarna we zo naar een scene springen waarin het lijkt alsof Hilde en haar man de handtekeningen zetten om elkaar te trouwen. Vervolgens gaan we gelijk weer door waar de politie bij Hilde en haar man binnenvallen, blijkbaar was haar man één van de overvallers maar dat had ik dus totaal niet meegekregen. Haar man overleefd het niet en we zien Hilde terug bij de notaris... voor een erfenis?
En zo zien we Hilde eens stevig bidden in de kerk, voor haar zoon (?) wegrennen, door de tuin dwalen en buiten zittend te lunchen. Oh, en natuurlijk valt ze ook een keer flauw. In elke stomme film die ik tot nu toe zag valt er iemand theatraal flauw en ook deze keer is het weer raak.
We zien dus het levensverloop van Hilde en tijdens verschillende momenten als ze alleen is verschijnt de dood aan haar. Dit zijn op zich nog best aardige momenten maar waarom dit precies gebeurd is mij weer niet duidelijk. Verlangd Hilde naar de dood? Het zou maar zo kunnen. Ze eindigt in ieder geval in de gevangenis waar de dood haar eindelijk in zijn mantel neemt en alles zwart wordt.
Zoals je ziet op de screenshot en poster zijn de momenten waarin de dood aan Hilde verschijnt best creepy, helaas zijn dit ook de enige momenten waarop de film visueel aantrekkelijk is. Verder valt er geen sfeer of echt mooie plaatjes te genieten. Dit feit plus het gegeven dat je in het diepe wordt gegooid qua verhaal zorgen er (weer) voor dat ik ook dit een behoorlijk lange 40 minuten vond! Geen aanrader voor de doorsnee (horror)filmliefhebber. Wellicht dat de doorwinterde stomme film liefhebber er iets mee kan, ik in ieder geval niet. Dus wederom een tegenvaller, het wordt nodig tijd voor echte klassieker. Ik laat me in ieder geval niet uit het veld slaan en ga gewoon weer op zoek naar een horrorfilm uit 1918!
Trivia: De screenplay werd geschreven door Fritz Lang, grote kans dat we die nog eens tegenkomen als regisseur in de 100 Jaar Horror rubriek.
Score:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten